Daar stond ze, de manager van een grote landelijke organisatie in zorg & welzijn.
Ik nodigde haar uit: “Ga maar even op dit bankje zitten, zet allebei je voeten maar even op de grond. Adem eens heel diep in. En nog een keer.”
Toen kwamen de emoties. Die had ze al die tijd vastgehouden en kon ze nu niet meer onderdrukken. Er kwam oordeel, frustratie over zichzelf en over de situatie. Ik deed twee dingen: vertragen en erbij blijven.
Wandelen versus rennen
We hadden afgesproken in het duin. Even weg van de locatie. We zaten op een bankje. De afgelopen keren dat ik op haar locatie sprak, zag ik hetzelfde beeld: een vrouw die alleen maar aan het rennen was. Ik zag haar voorbij flitsen, antwoord geven aan iedereen en haar mobiel, die bleef gaan.
Er is veel aan de hand, zoals bij zoveel organisaties in zorg & welzijn. De druk is elke dag hoog, de verantwoordelijkheid nog hoger. En daar, ergens raakte ze zichzelf kwijt in alle beweging. Toen ik haar een paar weken eerder sprak zei ze “Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe.”
Even uitzoomen
In de regio van deze manager begeleiden teamcoaches van Breinkorf het MT en de teamleiders met de ontwikkeling in hun teams. Regelmatig heb ik contact met de manager. Daarom besloot ik haar uit te nodigen voor een tussenevaluatie van het traject waar we middenin zaten. Niet om te kijken wat er nóg beter moest, maar om te kijken hoe het met háár ging.
Ik stelde vragen over waar zij binnen de organisatie haar ondersteuning kan vinden. Wie haar hulpbronnen zijn. Hoe zij dat in haar eigen leiderschapsteam zou kunnen doen. Bij welke collega’s ze zich fijn voelt, omdat ze zichzelf herkent in hoe zij handelen. Maar ook welke collega het juist zo anders doet en die jou daarom misschien wat te brengen heeft. Langzaam ontstond er ruimte en kon zij kijken naar dat wat er al goed ging. Welke stappen zij samen met haar MT en locatie al gezet had. Want dat laatste zag ze nauwelijks meer. En langzaam, fysiek zichtbaar, kwam de rust terug. En wandelden we op een heel rustig tempo verder.
Zelfzorg
Zoveel leiders herkennen dat gevoel. Je geeft. En geeft. En geeft. Vaak is er weinig aandacht voor zelfzorg. En dan sluipt de twijfel binnen: ‘Doe ik het allemaal nog wel goed?’
Het was mooi om te zien hoe bereid ze was om te reflecteren. Op haar patronen, op de manier waarop ze vergeet hulp te vragen, waar ze invloed heeft, waar ze haar behoeften mag uitspreken, waar ze grenzen te stellen heeft. En fijn dat ze op een meer ontspannen manier haar leiderschap kan pakken, vanuit een stapje naar achter. Leiderschap vraagt nogal wat. Innerlijk werk, vaardigheden, richting geven, ruimte bieden, grenzen stellen, er zijn, luisteren. En soms vuile handen durven maken. Besluiten durven nemen waar niet iedereen het mee eens is.
Wij ondersteunen de manager, de teamleiders en hun teams bij hun teamontwikkeling.
En zij, als manager, heeft met haar teamleiders het kader neer te zetten. Richting geven.
Begrenzen wanneer dat nodig is. Én ruimte bieden voor groei. Precies dat samenspel maakt dat teams hun werk kunnen doen. Dat de teamleiders kunnen groeien, en dat cliënten kwalitatief goede hulp blijven ontvangen.
Bij Breinkorf richten we ons via de teams op teamontwikkeling die doorwerkt in het hart van de organisatie. Met als doel: sterke teams, stevig leiderschap en professionals die in balans hun werk kunnen doen.
En soms begint dat met iets kleins.
Met twee voeten op de grond, met even ademhalen. En met iemand die zegt: “Je hoeft het niet alleen te dragen.”
