Ik lag ervan wakker. “Zie je wel … Dat laatste gesprek ging niet zo goed.”
En nu had ik al weken niks meer gehoord. Een mailtje en belletje van mijn kant werden niet beantwoord.
In mijn hoofd verbond ik intonaties, blikken en opmerkingen aan elkaar. En mijn conclusie was dat er iets aan de hand moest zijn. Het idee dat het gewoon een beetje druk was, kwam wel bij me op. Net als de gedachte “Je vult het in, want je weet eigenlijk niet wat er is”. Maar toch kon ik het vervelende gevoel maar moeilijk van mij afzetten.
Na een aantal weken werd een belafspraak ingepland en ik bereidde me voor op een gesprek waarin mijn vermoeden zou worden bevestigd.
Niets van dat alles… Er was niks aan de hand. Ze hadden het gewoon een beetje druk gehad… Er volgde een open en eerlijk gesprek over de door mij ervaren stilte en wat dat met mij had gedaan.
Jarenlang was ik intern adviseur en daardoor kon ik zo even naar binnen lopen als er iets of niets was. Ik werkte op basis van een vaste werkrelatie en een opgebouwd vertrouwen.
Als externe coach begin je overal steeds weer opnieuw. En heb je het te doen met de beperkte contactmomenten die er zijn. En de bal ligt bij de opdrachtgever. Dat is wennen.
Na jarenlang werken binnen een organisatie, is dit een van de nieuwe dimensies waartoe ik mij te verhouden heb als externe coach. Je loopt niet zo even langs en komt elkaar ook niet tegen op de gang. Steeds opnieuw maak je voor het eerst kennis en moet het je allemaal maar precies op de geplande afspraak voor de geest komen.
Het van buiten naar binnen werken brengt ook wat, het maakt me scherper en zakelijker, ik raak minder makkelijk ingezogen waardoor ik vanaf afstand meer zie.
Maar ik heb mijzelf goed op orde te houden mocht het stilvallen aan de andere kant. Immers; je weet niet wat er aan de hand is. Dus de ‘zie je wel -> met een invulling’ <- laat ik voortaan los.
