Wat had ik hier graag een succesverhaal willen schrijven over een mooie interventie binnen een ingewikkeld team waaruit de beweging voortkwam die zo gewenst was in hun samenwerking. Zo’n interventie waarvan ik achteraf nog zou nagloeien omdat hij goed getimed was én met precies de goede woorden.
Helaas.
Ik was tot in de puntjes voorbereid; de dag kon beginnen. Het team hield traditiegetrouw een intake waarbij elk teamlid na een stoplicht aanduiding (rood-oranje-groen) de ruimte kreeg om te vertellen wat de kleur inhield en betekende. Vanuit het team kwamen bij de eerste drie mensen geen vragen en stapte ik in (hoe groot moet je een valkuil maken?) en stelde hen vragen. Het eigenaarschap bij de deelnemers leggen flitste het door me heen, dus ik zette in: “Hé mensen, het is jullie check-in dus jullie kunnen ook vragen stellen, nieuwsgierig zijn naar elkaar”. Maar greep ik mezelf nu bij de lurven of gaf ik het team een uitbrander? Nog geen teamlid verder kwam de feedback: een teamlid verweet mij dat ik ongeïnteresseerd was en mezelf niet met de groep verbond. Ik was in eerste instantie nog verbaasd en legde uit dat ik wel deel uitmaak van de groep maar niet van het team en waarom ik bij het vorige teamlid niet dieper inging op haar verhaal. Er bleef onvrede bij het teamlid over mijn antwoord maar we moesten maar doorgaan vond hij. En terwijl de check-in doorging borrelde het in mij. Hoe langer het duurde, hoe bozer ik werd. “En hoe is het met jou?” hoor ik de leidinggevende nog zeggen.
“Nou niet zo goed”, hoor ik mezelf zeggen. “Ik heb het helemaal gehad met jullie”. Het floepte eruit en ik wist: stront aan de knikker. Iedereen zat ineens rechtop en was alert aanwezig. Verontwaardiging en boosheid, verbaasdheid en onbegrip waren mijn deel. Waar kwam dit vandaan? Ik bedaarde en het voelde meteen heel beroerd: zo onprofessioneel dit! Zo goed en kwaad als het ging legde ik uit: Ik was echt oprecht nieuwsgierig naar hen en voelde met hen verbonden, maar als ik voortdurend alle vragen ga stellen en interesse toon in hen hoeven zij dat niet te doen. En dat terwijl zij de wens hebben om beter met elkaar samen te werken. En ik werd boos omdat ik in de oprechtheid niet gezien werd.
Dat ontaarde in een conflict tussen mij en het teamlid dat mij ongeïnteresseerdheid verweet. Geleidelijk begonnen verschillende mensen zich in de discussie te mengen. Daardoor kwam niet alleen bovendrijven waarop de karakters en persoonlijkheden van het teamlid en mijzelf botsen maar ook hoe het team dit soort gesprekken aan het ontwijken was. En dat inzicht werd vervolgens weer wel collectief gewaardeerd.
En toen deed ik alsnog een bewuste interventie: “En wat hebben jullie nu gedaan waardoor het wel lukte? Wat heb jullie ingezet?”. De gesprekken tijdens de rest van de dag waren persoonlijker en nieuwsgieriger. En ja, het was ook mogelijk om patronen als ‘jezelf buiten het gesprek houden’ (als teamlid of teamcoach!) en ‘niet gezien worden’ te bespreken. Na een beroerde start, kon ik in de trein terug naar huis toch nog een klein beetje nagloeien.
Nooit meer een blog missen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief.
