Ik herken het inmiddels goed bij mijzelf, zodra ik iets nieuws wil maken of ontwikkelen kom ik allereerst in chaos terecht. Deze blog maken is daar een uitstekend voorbeeld van.
Het moment dat ik ga zitten om een onderwerp uit te kiezen en te schrijven gaat mijn brein op standje high-speed. In no time vliegen de onderwerpen en daarbij behorende beelden of teksten in flarden door mijn hoofd. “Gelukkig” maar soms ook helaas ben ik ook nog een beelddenker. Daardoor switch ik van de tekstflarden door naar de fantastische beelden die ik er bij zou kunnen maken en vandaaruit ontstaan weer hele nieuwe onderwerpen met een compleet andere insteek. Ik raak langzaamaan het overzicht kwijt, dus maak ik een begin met schrijven vanuit diverse onderwerpen. Op geen van deze insteken ga ik écht “aan”. Chaos compleet.
Dán staat mijn innerlijke criticus op om ook vanuit die hoek wat extra flarden & complexiteit toe te voegen; ”hmm, daar kun je geen blog mee vullen…”, “dat kun je nauwelijks interessant noemen…”, “dat is al zo vaak gedaan…” (allemaal negatieve voorspelingen die het leven er uit halen)
Dat is vervolgens vaak het moment waarop ik me ineens realiseer dat ik nog een mailtje zou sturen, een telefoontje moet doen en de post nog uit de brievenbus moet worden gehaald. Einde poging, morgen een nieuwe dag.
Het is een ritme wat ik goed ken. Vroeger kon ik daar mijn energie enorm op verliezen en bleef ik hangen in het oordeel wat ik over mijzelf had waardoor er niets nieuws kon ontstaan.
Door ervaring, training én meer compassie met mezelf kijk ik tegenwoordig met andere ogen naar deze chaotische fase en durf ik erop te vertrouwen dat daar iets moois uit voortkomt mits ik met nieuwsgierigheid en onbevangenheid aanwezig kan blijven.
In het werken met teams kom ik vaak hetzelfde principe tegen. Zodra er in de dynamiek van een team iets in beweging komt, ontstaat er vaak eerst een vorm van chaos. Nieuwe inzichten en/of kennis over het team ontregelen, er wordt geëxperimenteerd met nieuw gedrag…dat ontregelt, dingen gaan anders dan gewend. Dat ontregelen kan chaos creëren. Vanuit deze frustratie die eigenlijk heel normaal is bij ontwikkeling kun je van de weeromstuit maar zo weer teruggaan naar hoe het was. Terug naar oude gewoontes en oud gedrag. En die neiging is groot. Frappant is dat we als kinderen juist op die manier leerden mits we hiertoe werden aangemoedigd door onze omgeving. Nieuwsgierig zijn en daarbij fouten durven maken.
Welke gewoontes zou jij wel willen doorbreken met je team? Welke orde moet hiervoor opgeschud worden?
Want wat nou als je als team èn als leidinggevende in het midden van frustratie en chaos nieuwsgierig kunt blijven kijken naar wat er allemaal gebeurt…
Bereid je voor op een beetje chaos, dan kan het zomaar zijn dat er uit de chaos nieuw leven tevoorschijn komt die vitaliteit brengt in het systeem.
Henry Brooks Adams | Amerikaans geschiedkundige (1839-1918)
