Mijn collega Teamcoach legt een communicatietool uit waarmee het team gaat oefenen als we straks in kleine groepjes uit elkaar gaan. Ze vraagt: 'Is het duidelijk? Is het voor iedereen herkenbaar?' Het blijft muisstil. Toen ze wat eerder iets vroeg kwam er ook geen reactie. Ik kijk de kring rond en vraag: 'Wat gebeurt er nu?' Stilte…
Je kunt een speld horen vallen, zo stil is het in de zaal. Terwijl het geklets van de bijna 20 vrouwen net bijna oorverdovend was. Hoe dan??
Ik vraag wat de stilte doet met mijn collega. 'Ja, ik vind het wel ongemakkelijk'. Dat herken ik bij mezelf, benoem dat en vraag terwijl ik mijn hand opsteek 'Wie ervaart dat ongemak ook?' En of zij hun hand op willen steken. Meerdere mensen steken hun hand op. Ik benoem dat wij dat een subgroep noemen en dit eigenlijk altijd in een groep gebeurt: wanneers iemand in de groep iets denkt, voelt of ervaart, zijn er altijd meerdere mensen die dat ook denken, voelen of ervaren.
Iemand legt uit waarom zij niets terugzei: 'Ja, ik dacht wie ben ik om wat te zeggen.’ Ik vraag of er meer mensen zijn die dit dachten, weer meerdere handen. Weer een subgroep. En wat het effect is van je niet uitspreken. 'Dat je onzeker voelt, wat anderen zullen denken.' Ook hierop vraag ik weer wie dat ook hebben. Weer handen. En ineens ontstaat er een gesprek, meerdere mensen spreken zich uit, er is emotie, het is spannend, er is beweging. Het gaat over wat er nog meer leeft binnen het team. En bijna zonder dat ze het in de gaten hebben, rekken ze de grens van hun comfortzone een stukje op.
Samen met mijn collega sta ik voor een team van medewerkers uit de zorg. Een team dat nog in de 'fight-flight' fase zit. We hebben aan het begin van de teambijeenkomst gevraagd vandaag de grens van hun eigen comfortzone voorzichtig op te zoeken. Voor de één betekent dit dat ze zich meer uitspreekt, voor de ander om misschien iets vaker een vraag te stellen in plaats van direct een stelling te poneren. In dit team is het nog spannend om je uit te spreken en om te gaan met de verschillen die er zijn. Ze willen het graag anders, maar weten nog niet precies hoe. We werken dus aan het doel je uit te spreken.
Aan het eind van de sessie vragen we het team wat dit gesprek heeft opgeleverd. De teamleden noemen mooie woorden, als hoopvol, opluchting, duidelijkheid en open. Er is beweging gekomen, er zijn meerdere collega's die lef hebben getoond om een stapje buiten hun comfortzone te stappen. Dat is een mooie ontwikkeling, die het team gaat helpen om dit ook in het daar en dan, op de werkvloer, te gaan doen. Over twee weken zien we het team weer, zodat we hier verder op kunnen bouwen.
Wat hebben we toch mooi werk, om samen mee te mogen lopen, te zien dat er vertrouwen ontstaat doordat mensen zichzelf steeds een beetje meer laten zien. Het hebben over de onuitgesproken verwachtingen, overtuigingen. Dit leidt tot meer begrip voor elkaar, een open en veilige werksfeer en succes van het team.
Loop jij vast als leidinggevende met één van je teams en wil je het moedige gesprek gaan voeren, en moet jij daarvoor een beetje uit je comfortzone? Herken het bij jezelf, en vraag ondersteuning, we denken graag met je mee!
Nooit meer een blog missen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief.
